vrijdag 9 december 2011

Aandacht trekkers

Afgelopen week raakte ik verzeild in de discussie die ontstond na de publicatie van de blog Stop! Hou op! Van Tine de Jong. Al snel na de publicatie buitelden de reacties over elkaar heen. De blog ging over het in haar ogen groeiend gebrek aan respect voor andermans grenzen en de beledigende toon van veel internet publicaties; blogs, tweets en dergelijke onder ander op Alphens.nl  Ik ben het helemaal met haar eens en heb me ook al een aantal keren in mijn blog verbaasd over de vrijheid die mensen nemen en het gebrek aan verantwoordelijkheid wat ze laten liggen in communicatie met anderen. Met name op internet. Volgens sommigen moet je wel scherp en fel zijn anders trek je geen lezers. Ik vraag me ten eerste af wat je dan voor lezers wilt eigenlijk, ten tweede hoe serieus je jezelf dan eigenlijk neemt. Vooral interesseert me de onderliggende opvatting dat je vooral door middel van veel opschudding en kabaal de aandacht zou trekken. Jazeker: als er iemand op straat loopt te schreeuwen valt dat op en kijk ik om of blijf staan om te zien wat er aan de hand is. Als ik dan zie dat iemand in het wilde weg de wereld ter verantwoording aan het roepen is, grof of beledigend draai ik me om en loop door. Of, als ik zo aangesproken wordt probeer ik er wat van te zeggen. Maar veel gebeurt er verder niet. Als je je eigen opinie belangrijk genoeg vindt om hem de wereld in te sturen neem ik aan dat je anderen daarmee wilt bereiken, discussie over inhoud op gang wilt brengen, iets wilt veranderen. Hoe trek je eigenlijk echt aandacht? En is reactie op je uitlatingen aandacht? Aandacht is voor mij aanwezig zijn en in contact. Interactie. Een- richtings verkeer boeit mij niet. Misschien grappig, misschien vervelend of ergerlijk en dan verdwijnt het weer. Er is geen aandacht voor het publiek, en van interactie is geen sprake (heen en weer gooien van je eigen argumenten en het posten van reactie na reactie op een blog zou je interactie kunnen noemen maar zo zie ik dat niet als er geen sprake is van wederzijdsheid). In communicatie en presentatie is het een gouden regel: Als je de juiste balans vindt tussen aandacht bij jezelf en aandacht bij de ander bereik je je publiek en kun je anderen in beweging brengen. Aandacht hoef je dan niet te trekken, die is er gewoon en die blijft, omdat je verhaal echt is zonder effectbejag. In de soms weer verhitte discussies van de week dacht ik aan wat ik ooit leerde in een van mijn eerste banen als groepsleidster: als de hele groep jongeren op zijn kop stond en over elkaar heen buitelde ik geschreeuw en gegil kreeg ik echt geen aandacht door mee te gaan schreeuwen. Ik kwam erachter dat ik door heel stil en aandachtig te blijven staan en wachten respect afdwong waardoor ze uiteindelijk naar me konden luisteren.