maandag 24 december 2012

‘Be careful what you wish, It might come true’: Ik wens mijzelf


De goede wensen vliegen je om de oren in deze tijd. Per mail, nieuwsbrief, post, en natuurlijk de sociale media; tweets, updates op Facebook…
Ik heb er een dubbel gevoel bij. Aan de ene kant is het fijn om allerlei goeds toegewenst te krijgen, geeft toch een goed gevoel. En ook om anderen wat toe te wensen vind ik fijn. Aan de andere kant heb ik moeite met zo’n bulkbericht aan alle 700 Facebook vrienden. Het heeft weinig inhoud voor mij. Ik voel me dan niet persoonlijk aangesproken.

zondag 23 december 2012

Wat is het allemaal waard?


Een paar mooie inzichten over eigenwaarde opgedaan. 

Niets is meer waardevol dan eigen - waarde ontdekken, de ruimte geven en ervaren.

Ja ja ik weet het: een open deur maar wacht even met je waarde oordeel en sta eens even stil bij hoe dat eigenlijk gaat: jezelf waarderen.

Ik heb dat gedaan en deed verrassende ontdekkingen die ik hier wil delen. 


Ik heb ontdekt dat de mate waarin ik mezelf waardeer weerspiegelt wordt in de interacties met anderen...een behoorlijk confronterend inzicht. Want sommige interacties zijn niet bepaald plezierig. Dus is de waardering die ik voor mezelf heb….Ja inderdaad, niet echt plezierig. Wat gebeurt er dan?
Ik voel me niet gezien, niet erkend, niet gehoord. En doe uit alle macht mijn best om mezelf nogmaals onder de aandacht te brengen, ruimte te vragen voor wat ik belangrijk vindt. Alsnog wat waardering te krijgen. Zonder resultaat.

Toen ik daar bij stilstond overviel me opeens het besef dat ik zelf degene ben die waardering in de weg staat. Bepaalde delen van mezelf waardeer ik eigenlijk niet. Niet dat ik ze echt afkeur. Hee, ik heb wel een beetje gevoel van eigenwaarde, kom nou!
Maar als ik echt eerlijk ben merk ik dat ik er onzeker over ben of ze wel bestaansrecht hebben. Daarmee schoffel ik ze een beetje heen en weer,  en af en toe schoffel ik ze maar even onder de grond, in afwachting of de ander dat deel ziet en de ruimte wil geven. Eigenlijk wacht ik steeds maar tot de ander zegt: Dat is nog eens waardevol wat jij daar hebt! Laat eens zien!
Dat gebeurt natuurlijk nooit (genoeg). Daardoor blijf ik het gevoel houden: zie je wel, niet de moeite waard. En ga ik nog wat meer schoffelen, schuiven, omzichtig proberen, met steeds hetzelfde resultaat.

Wachten op een ander

Hoe lang ga ik nog wachten tot iemand mij de waardering geef? En is dat dan waardevol voor mij? Want hoe weet ik zeker dat die ander ziet wat ik zie? Dat het echt erkenning is?
De afgelopen periode heb ik aan den lijve ervaren dat het dus heel anders werkt. Door de omstandigheden kon ik niet anders dan me openstellen voor mezelf. Mijn eigenwaarde. Ik leerde over mezelf dat er heus wel eigenwaarde is, maar dat die toch altijd net iets steviger leek te voelen wanneer een ander bevestigt wat ik zelf voel. Keerzijde is dat wanneer die bevestiging er niet komt, of wanneer in plaats van bevestiging afwijzing volgt ik mezelf slechter voelde. Een naar en vervelend gevoel. Daar wil ik vanaf. Dus weet je wat: (het oordeel van) de ander klopt niet! Die ander ziet het niet goed, het valt best mee, kijk maar, luister maar, erken maar… Het werd een soort strijd. En de aandacht was opeens helemaal niet meer in mij, bij mezelf, maar daarbuiten, in de interactie. Mijn aandacht gaat dan simpelweg teveel naar de ander. Eigenlijk ken ik de ander daarmee meer waarde toe dan mezelf.

De oplossing

De oplossing bleek dichterbij en simpeler dan ik dacht. Toen ik dit zo waarnam bij mezelf besloot ik dat het niet goed voelt om steeds mijn aandacht zo naar buiten te verleggen. Ik werd ook nieuwsgierig wat het dan is waar ik van weg ga. Ik besloot die gevoelens te onderzoeken. Ook best confronterend: toen ik me openstelde voor alles wat zich aandiende bleek dat niet altijd even verheffend of prettig. Het meest confronterend vond (en vind!) ik nog het besef dat ik het zelf allemaal doe, gedaan heb. Als ik het gevoel heb dat een ander mij niet genoeg waardeert, zit de kern eigenlijk in het feit dat ik mezelf niet voldoende waardeer. Ben ik dan zo stom dat ik die ander mij onzeker laat maken? Wat ben ik dan waard? Pfff ingewikkelde materie.

Hoe kan een ander mij zien als ik mezelf niet eens helemaal zie? Ik vond dat een pijnlijk besef en wilde er eigenlijk eerst niet aan. Ik schaamde me: zo slecht ben ik toch niet?
Maar ook daar bleef ik naar kijken en het lukte me om me te blijven openstellen voor alle gevoelens, ook degene waar ik me voor geneerde. En toen gebeurde er wat wonderlijks. Ik voelde hoe er een enorme rust in mijzelf kwam en hoe zich een nieuw gevoel uitbreidde van ruimte in mezelf. Voor alle (vaak gemixte) gevoelens over mezelf. Ik voelde compassie met mezelf en merk dat tegelijkertijd mijn waardering van mezelf groeide. Ik voel hoe ik leer losser te staan van de verwachtingen en (waarde) oordelen van anderen.

Vallen en opstaan

Een weg met vallen en opstaan, natuurlijk (hey we’re only humans…;-)) En juist in het vallen leer ik veel over hoe ik (toch nog) naar mezelf kijk en voeg ik weer een snufje zelfwaardering aan mezelf toe door de gevoelens die daarmee gepaard gaan de ruimte te geven. Een enorm rijk besef dat ik dat allemaal aan mezelf kan geven.
Tijdens het schrijven van dit stukje moest ik denken aan het nummer van de WHO: See me feel me touch me heal me.  Steeds weer dit aan mezelf geven is mooi, verrijkend.


dinsdag 13 november 2012

Als je niet op weg gaat komt je nergens



Soms weet je dat het anders moet, dat je verandering wilt.
En toch lukt het niet, je merkt dat je blijft dralen, dat er tegenwerpingen en bezwaren zijn.
Beren op de weg, drempels voor je.

Dus wat doe je? Je schuift het voor je uit, die beer.

Best zwaar eigenlijk zo’n beer.
Je hikt er tegenaan, die drempel. Lijkt ‘ie nou hoger dan voorheen?

De redenen dat je blijft aarzelen liggen vaak in het verleden of de toekomst. Je hebt slechte ervaringen opgedaan, bent teleurgesteld of gekwetst en dat wil je vermijden. 
Of je kunt niet overzien hoe een beslissing uitpakt: wordt het wel zoveel beter? Misschien ga je er wel op achteruit, misschien worden de beren op de weg wel groter!

zondag 21 oktober 2012

Als je niet luistert hoor je ook niks


"Maar is het dan erg wanneer er iemand geluid maakt?" Aan de telefoon een journaliste die probeert erachter te komen wat zo'n Dag van de Stilte nou eigenlijk inhoudt. Ik probeer uit te leggen dat "een maaltijd in stilte", onderdeel van onze stiltedag in Centrum UMAI niet betekent dat je krampachtig je best doet geen enkel geluid te maken. Dat in stilte zijn wat mij betreft niet betekent: hard werken om de geluiden niet te horen. Ik merk steeds meer wat de impact is van regelmatig bewust de stilte opzoeken. En daar is het helemaal niet altijd stil! Vorige week bijvoorbeeld bevond ik mij twee dagen in het bos. Alleen, in stilte. Alleen, die stilte bleek vol met geluiden!

De wind door de boomtoppen, vogelt ver weg en soms verrassend dichtbij, geritsel van muisjes en andere kleine diertjes. In de verte geluiden van een snelweg, een vliegtuig, stemmen van mensen. Het gaat eigenlijk niet eens zozeer om die stilte alleen. Ik laat het door mijn aandacht stil worden in mij en ontdek nog steeds hoeveel ruimte daar is. 

Dat is soms de stilte an sich. 
Maar soms ook alle geluiden die ik door mijn aandacht er bewust op te richten zoveel beter hoor. 

Vorige week merkte ik dat ik daardoor onderdeel werd van het bos, de vogels, het geruis. Alsof het niet alleen daar, maar ook hier, in mij klonk. Een wonderlijke ervaring.
Mooi om dat te beleven, en juist ook samen met anderen. 
Klinkt mooi, maar wat heb je eraan?

Het geeft mij veel energie en rust om me regelmatig (en nog steeds te weinig!) terug te trekken en mijn aandacht op de stilte te richten. Toch is het geen geïsoleerde bezigheid. Ik merk steeds meer dat de impact op mijn dagelijkse leven groot kan zijn. Ik word opmerkzamer, heb beter leren luisteren. 
Dat laatste vind ik interessant, geïnteresseerd als ik ben in communicatie tussen mensen.

Ik merk dat het me vaker lukt om niet meteen in een reactie of antwoord te schieten als ik in gesprek ben met iemand. Mediteren maakt me geduldiger, aandachtiger voor wat er eigenlijk echt gezegd wordt. Daardoor merk ik vaker op hoe we geneigd zijn als we communiceren om direct met een reactie te komen. "Ja heb ik ook, want..." Had je wel alles gehoord wat de ander zei? 
Of denk je al te weten wat er komen gaat? Maar hoe weet jij wat de ander bedoelt? Hoe vaak zijn we niet bezig met zenden? We vullen in vanuit onze eigen ervaring, of laten een primaire emotie meteen alle ruimte, of geven goede raad waar niet om gevraagd is. Allemaal een-richtings verkeer. Het voelt makkelijk om te doen, je hebt de touwtjes in handen.  

Het is toch ook gewoon fijn om te laten merken dat je weet hoe het zit, of dat je het verhaal van de ander herkent, of nog een goed idee hebt of alle informatie over een bepaald onderwerp... Dat geeft een prettig gevoel. Jij bent immers degene die richting geeft aan het gesprek...Althans zo lijkt het.

Maar dat is niet waar. 

Je hebt als je dit doet namelijk nog helemaal niet geluisterd. Luisteren gaat over wat anders: het is verbinding maken met de ander, hetgeen de ander zegt echt op je in laten werken, en even daar, bij de ander laten. Misschien heb je er zelfs nog wel een vraag over. Nog meer duidelijkheid: "Bedoel je...?"

Even alle aandacht op de ander. Dan hoor je meer. Dan is er contact. Dan lopen gesprekken ook ineens veel beter. Dan maak je weer samen onderdeel uit van het gesprek.
En dan heeft de ander ook meer ruimte voor wat jij te zeggen hebt. 
Gewoon. Vanzelf.

Want als je echt luistert hoor je veel meer. En word jij ook meer gehoord.



vrijdag 5 oktober 2012

Alles is communicatie


De vraag naar een presentatie met als thema: “Wat is communicatie?” maakte me een beetje aan het lachen. Ik zag namelijk direct allerlei scenario’s voor me van hoe ik zo’n presentatie zou doen. Ik zou doodstil kunnen staan en voor me uit kijken, ik zou prikkelende vragen kunnen stellen, een lied kunnen zingen, met mijn rug naar de zaal een verhaal houden, in slaap vallen, een appeltje schillen…
Alles is communicatie.

woensdag 29 augustus 2012

En als we het nou eens gewoon over liefde hebben?


Waarom lijkt het zo makkelijk om cynisch te zijn, onverschillig? Achteloos en onopmerkzaam voor de wereld om ons heen, voor de kleine wondertjes die er soms zijn, voor de schoonheid van het leven om ons heen?
Waarom sluiten we ons vaak af voor mensen om ons heen? Negeren we een onuitgesproken uitnodiging, veroordelen we en nemen we afstand in plaats van dat we verbinding aangaan.

Ik denk dat als we dat doen we het doen uit angst. Angst dat de ander ons niet ziet of hoort, ons zal veroordelen of cynisch benaderen. Angst dat ons verlangen om verbonden te zijn niet herkend wordt.

woensdag 15 augustus 2012

Vakantie gevoel moet je loslaten


Op dit moment kunnen we nog genieten van een paar mooie zomerse dagen. Ik hoop dat iedereen een heerlijke zomer heeft gehad, en even de dagelijkse drukte los heeft kunnen laten. In de vakantie periode lijkt het of de tijd anders loopt, of misschien is het wel zo dat ik er anders mee omga. Ik heb het heerlijk gevonden in de vakantie om de dag zich te laten ontrollen en maar te zien wat ik ging doen. Geen tijdschema's en - afspraken, soms gewoon een beetje om me heen kijken. Alles wat we wilden doen kon vaak ook de dag erna, of nog een dag later. Al het moeten, verplichtingen en afspraken konden even worden losgelaten. Nu ik terug ben en langzaam aan het werk ga merk ik dat ik graag dat gevoel van rust en ruimte wil vasthouden. Want daar genoot ik zo van, dat gaf me energie. 'Je zou dat vakantie- gevoel vast moeten houden', hoorde ik mezelf zeggen tegen verschillende mensen. 'Heerlijk op je af laten komen wat er komt, genieten van het moment...'

dinsdag 14 augustus 2012

Ja, je kan wel op je kop gaan staan! Quantummechanica en berenklauwen



‘Zo is het nu eenmaal’, ‘Dat zijn gewoon de feiten’, ‘De dingen zijn zoals ze zijn en iets anders kun je er niet van maken’.
Ben jij het daarmee eens? Dan ben je vast geen autonome denker…
Waar of niet waar? Het hangt er maar van af hoe je kijkt. En, trouwens ook: WIE er kijkt. In de quantummechanica zijn ze er al lang achter: degene die waarneemt beïnvloed hetgeen wordt waargenomen waardoor de uitkomst van hetgeen wordt waargenomen kan variëren. Eeuwen lang dachten natuurkundigen dat er zoiets als absolute wetten ten grondslag aan ons bestaan liggen. Sinds midden vorige eeuw weten we dat dat helemaal niet zo is. Licht bestaat uit deeltjes en uit golfjes, het hangt er maar van af hoe je kijkt. Een grappige uitleg in mensentaal vanquantummechanica en verschillende manieren van waarnemen vind je hier.

woensdag 4 juli 2012

Is er dan niemand die even nadenkt? Uitpluggen en inzoomen


Ik ben dol op de actualiteit, vind het leuk om trends en nieuws te volgen. Ik hou van de snelheid van de Sociale Media, de ideeën die over elkaar heen buitelen, de inspiratie door links naar sites, ideeën die geopperd worden.  

Drie jaar geleden dacht ik daar nog heel anders over; lees maar wat ik schreef in mijn blog Getwitter

Inmiddels ben ik zelf volop deelnemer aan dit circus en ik geniet ervan. Toch blijf ik ook wel een beetje mezelf hoor! 

woensdag 13 juni 2012

Weggooien? Om de dooie dood niet!


“Ze moeten echt weg, ze hebben die koude periode niet overleefd” “Het ziet er niet uit, die bak met dode planten”. We staan voor de ingang van UMAI en kijken naar de planten bak, ooit ons fleurige en groene visitekaartje bij de voordeur. Sierlijke olijfboompjes omringd door heerlijk geurende lavendel. Beiden met dat mooie grijzig-groen blad. Echt een leuke binnenkomer.

Maar inderdaad, de opeens zo streng optredende vorstnachten lijken te hebben toegeslagen. Het is nu al ver in het voorjaar en nog geen groen puntje is te zien. 
We besluiten ze eruit te halen en de bak te vullen met nieuwe planten die het mogen gaan proberen.

donderdag 7 juni 2012

Ik?? En jij dan!? Of: Met ‘ikke-ikke’ bereiken wat je wilt


Ken je die situaties? Iemand doet iets ongelooflijk stoms, gedraagt zich irritant of storend en je wilt dat dat verandert! Liefst meteen! Zijn ze nou helemaal!
Je wilt dat het gedrag van de ander onmiddellijk ophoudt en je zet alles in om die ander zo ver te krijgen. En lukt dat? Meestal niet; voor je het weet zit je in een discussie, en die ander wil helemaal niet zijn of haar gedrag veranderen. Hoe kun je dat veranderen? Simpel; door meer aandacht aan jezelf te besteden dan aan de ander. Ik zal je hieronder vertellen hoe je door aan jezelf te denken anderen in beweging kunt krijgen.

vrijdag 1 juni 2012

‘Voel je (je) goed?’ ‘Eehm… ik dacht van wel…'



‘Je zit teveel in je hoofd!’ wordt regelmatig tegen iemand gezegd die twijfelt, onzeker is of anderszins zoekende is. En de ondertoon is dan dat dat niet goed is, want ‘in je hoofd’ zitten, dat moet je zien te vermijden. Voelen moeten we, vanuit ons hart leven en dan weten we vanzelf wat goed is. 

Ik ben van mening dat er op deze wijze veel te veel gewicht aan gevoel wordt toegekend. 
Misschien wel door dezelfde mensen die ‘uit hun hoofd’ willen verdrinken volgens mij vaak in een troebele zee van gevoelens. 

dinsdag 15 mei 2012

Voor mij valt er niets te kiezen hoor!

Soms, dan zie ik het echt niet meer zitten. Het lijkt wel of de ene tegenslag zich op de andere stapelt. Wat ik ook doe, het draait op niets uit. Het lijkt wel of alles tegenzit en ik geen enkele invloed op de situatie kan uitoefenen. Leuk hoor al de ' Tsjakka' verhalen en ' je creëert je eigen werkelijkheid' -  mantra's maar mijn creatievermogen was dan zeker even wegens onderhoud uit de lucht. Iedere keuze die ik zou kunnen maken lijkt de verkeerde, dus wat heeft het eigenlijk voor zin om mijn hoofd te breken over wat te doen? Zo'n soort stemming dus. Daar kan ik me eigenlijk best lekker in laten gaan, vind ik zelf.

vrijdag 11 mei 2012

De klank van de Stilte



De klank van de stilte 
wekt mij tot leven
Beroert mijn huid

Zachtfluisterende streling

De klank van de stilte strekt uit
mijn oren
breidt uit
mijn wereld




De klank van de stilte
Verruimt mijn blik
Richt mij naar binnen

De klank van de stilte

Vertraagt
Versloomt
Mij
In mij


donderdag 3 mei 2012

Aan de laptop tussen de lego


'Wil je bloggen over werk en moederschap?' vroeg Sonja Broekhuizen van Joy Time Factor mij. Natuurlijk wil ik wat schrijven over combinatie van werk en moederschap. Ik heb daar zelfs heel veel over te melden. In deze blog wil ik echter eerst aandacht vragen voor de kinderen. In alle discussies die er zijn over de combinatie van werk en privé mis ik steevast de (positie van) de kinderen. Hoe doe je dat nou als man: in deeltijd werken? Kan je carrière maken met een papa- dag? Hoe kun je alle agenda’s zo efficiënt mogelijk op elkaar afstemmen?

Fulltime werken in 4 dagen of toch maar een dag crèche erbij?

zondag 15 april 2012

Het is maar net hoe je wilt kijken…


Ik lees bijna geen kranten meer, en als ik het doe vooral de achtergrond artikelen. Actualiteitenprogramma’s en praatprogramma’s boeien me niet. Alleen het jeugdjournaal kan me nog wel eens boeien. Ik verbaas me namelijk steeds meer over de eenzijdige focus van de media op wat er  mis is, wat er fout gaat, waar het aan ontbreekt. Wat zegt dat over onze collectieve kijk op de werkelijkheid?Er is net zoveel reden om de kranten te vullen met datgene wat goed gaat, verrassende ontdekkingen, baanbrekende initiatieven, positieve ontwikkelingen. Economie is ook maar een idee. We doen of de economische voorspellingen gebaseerd zijn op controleerbare feiten maar de praktijk van de laatste jaren wijst uit dat als ergens achteraf volkomen uit de lucht gegrepen voorspellingen gedaan zijn dit in de economie is.

maandag 19 maart 2012

Fietsmeditatie

Maandagmorgen, lente. Op weg van de ene naar de andere afspraak, op de fiets. Gedachten drijven alle kanten uit. Opeens voel ik bewust de zon op mijn gezicht, een frisse mengeling van warmte en een lentebries.

Mijn oren openen zich: vogelgezang, klaterend water ergens uit een tuin. Een boor of schuurmachine in de verte. Geruis van verkeer op de achtergrond. Ik fiets tussen tuinen door.

Mijn ogen vangen de lange voorjaarsschaduwen op het fietspad, een mooi symmetrisch patroon. Kijk hoe een zonnestraal mij dit patroon aanwijst.



Op mijn huid voel ik de wind, nog fris van de vorst van vannacht. Haartjes in mijn neus bewegen met de in- uitstroom van lucht.

Mijn adem, laag in mijn lichaam.

Benen die de trappers bewegen, handen aan het stuur - de wind kriebelt zacht op mijn huid. Of is het de zon? Ik voel de wervels van mijn ruggengraat, mijn nek, daar zit nog wat spanning. Ik volg mijn adem naar binnen; en weer naar buiten.


Ik voel me ontspannen, aanwezig.

zondag 4 maart 2012

Doet u mij maar wat meer flow!


Door een vraag van Francis van Kleeff : Hoe werkt dat voor jou met moeiteloos leven; 'Go with the flow?' buitelden opeens gedachten en zinnen die al weken door mijn hoofd gingen in één stroom door elkaar en vormden een verhaal. Moeiteloos…
Ik ben een harde werker. Hard werken vind ik leuk, het geeft me energie en er is zoveel wat ik wil. Al van jongs af aan ben ik altijd wel ergens mee bezig, een plan, een idee, iets wat nog af moet…kortom: ik houd van actie. 

Door omstandigheden ben ik er in mijn leven regelmatig mee geconfronteerd dat mijn energie niet oneindig is. Ik ben meermalen (soms vrij hardhandig) geconfronteerd met mijn grenzen en merkte dat ik dat moeilijk vond (ehh… vind ;-))

woensdag 8 februari 2012

Schoon schip maken



Neem jij weleens de tijd om op te schonen? De oerhollandse traditie van de voorjaarsschoonmaak is niet voor niets. Wapperende kleden aan de waslijn, nieuw behangetje, de vloer in de boenwas, emmers met sop, bezems en stoffers… het heeft wel degelijk een functie.
Alle spullen die je hebt bekijken, door je handen  laten gaan en bij jezelf nagaan of je ze eigenlijk nog nodig hebt. Wegdoen wat versleten is of wat je toch al lang niet meer gebruikt hebt. Ga eens na bij jezelf waarom je bewaart? Waar houd je eigenlijk aan vast? Wat wil je niet loslaten? 

En als je het weg zou doen: waar ontstaat dan ruimte voor? Durf jij schoon schip te maken?

dinsdag 7 februari 2012

Dertig Dagen Dankbaar


“Dankbaar moet je zijn, nederig en klein”; wie kent nog het liedje van Robert Long uit de jaren zeventig van de vorige eeuw? De tijd dat je door je ouders letterlijk om je oren werd geslagen om dankbaar te zijn. ‘Zeg eens netjes dank je wel’.
Dankbaar: dat had iets te maken met ‘verschuldigd zijn’ met ‘zo hoort het’ met, inderdaad, nederig en klein zijn tegenover een groter iets of iemand. Vaak in een religieuze context.
 Ik had er een hekel aan, dat dankbaarheids- gedoe. Omdat niet gevraagd werd naar wat ik er nou ECHT van vond, ik werd geacht te doen ‘wat hoort’. Je krijgt iets aan geboden en zegt netjes dank je wel. Het werd zelfs niet gewaardeerd wanneer je zei dat je het eigenlijk niet leuk vond (gekregen kleren), niet lekker (de andijvie van je oma). 
Het leerde mij dat ‘zo hoort het’ voorrang krijgt op ‘zo voelt het’ en ook dat dankbaar verbonden was met; niet vrij zijn. En, misschien wel het belangrijkste: dankbaar is verbonden met jezelf kleiner maken dan je bent. 
Een woord wat ik om al die redenen eigenlijk niet graag gebruikte.

dinsdag 31 januari 2012

Als je deelt ontvang je meer


Deel jij weleens met anderen? Je gedachten, je inzichten, je inspiratie, je diensten? Ik bedoel: echt delen, met aandacht voor degene die ontvangt. Delen omdat je daar plezier in hebt, omdat het je blij maakt als iets van jou goed terecht komt bij iemand anders. Delen is twee -richtingsverkeer, is niet gedachteloos de wereld in zenden. Delen heeft te maken met aandacht. Aandacht voor je mogelijke ontvangers en voor de potentiële mogelijkheden van anderen. Deel jij weleens een goed idee? Of houd je die eerst voor jezelf omdat je bang bent dat anderen er misschien mee aan de haal gaan? Zonder verwachtingen? Ben je bang dat je tekort komt als je zomaar deelt? Hoe vaak komt ‘ja- maar’ voor in je taalgebruik (en denk je stiekem dat er niet genoeg is voor iedereen?) Als je deelt deel je dan zonder verwachting op een wederdienst of –product? Kan dat wel; belangeloos delen?

donderdag 12 januari 2012

Goede voornemens: Ik zeg: Achterlaten!


Alle mensen die zich oudejaarsnacht of nieuwjaarsdag (weer) goede voornemens hebben gemaakt om niet meer te: roken, drinken, ongezond eten, lang achter de pc/Ipad te zitten of die zich voornamen juist meer te bewegen, ontspannen, werken, ondernemer roep ik hierbij op: 
Stop ermee! 

Goede voornemens maken is ook een vorm van uitstel gedrag.