woensdag 29 augustus 2012

En als we het nou eens gewoon over liefde hebben?


Waarom lijkt het zo makkelijk om cynisch te zijn, onverschillig? Achteloos en onopmerkzaam voor de wereld om ons heen, voor de kleine wondertjes die er soms zijn, voor de schoonheid van het leven om ons heen?
Waarom sluiten we ons vaak af voor mensen om ons heen? Negeren we een onuitgesproken uitnodiging, veroordelen we en nemen we afstand in plaats van dat we verbinding aangaan.

Ik denk dat als we dat doen we het doen uit angst. Angst dat de ander ons niet ziet of hoort, ons zal veroordelen of cynisch benaderen. Angst dat ons verlangen om verbonden te zijn niet herkend wordt.